Manlief is militair. Hij is sterk, stoer en sportief maar vooral afwezig, toch de afgelopen 40 weken. Een cursus ontmijner zorgde ervoor dat hij wekelijks naar de andere kant van het land moest om een hoop mijnen te leren ontmijnen. In het weekend werd er dan druk gestudeerd om met glans te slagen voor die opleiding. Allemaal goed en wel ware het niet dat Billie in juli geboren werd, manlief twee weken op zee moest in september, het eerste deel van de cursus in oktober startte en het tweede deel pas vorige vrijdag eindigde. Het was een betrekkelijk eenzijdige periode voor hem, studeren studeren studeren, bommen, mijnen, munities, studeren studeren studeren. Voor mij was het een behoorlijk heftig avontuur met veel eerste keren, plannen, organiseren, tranen, verlangen en uiteindelijk wat genieten.
29 juli kwam de jongste telg ter wereld, een prachtig mooi mannetje die ons gezinnetje vervolledigde. Samen genoten we wat van de roze wolk. Soms ook niet want grote vakantie, 2 andere kinderen, een man die graag alles samen doet en een boorlingetje waren soms wat te veel van het goeie. Gelukkig werd het eind augustus en werd het bijna tijd om weer naar school en de crèche te gaan. Eventjes wat tijd alleen met het nieuwste mannetje was heerlijk.
In september was manlief twee weken op zee en ik combineerde borstvoedingsnachten met Otto-Jans heftige peuterpubermomenten overdag. Toen meneer Wobie terug was besloten we ook om elkaar in september het jawoord te geven. Hupla, voor eeuwig en altijd, in goede en in kwade dagen...
In oktober en november, na de start van de eerste cursus, werd er druk een routine gezocht om borstvoeding te combineren met de pagadders naar de crèche brengen en om 8u30 fris en monter op mijn bureau te zitten, 35km verder. Dat lukte, buiten dat fris en montergedeelte daar Billie pas na negen maanden wat wou doorslapen, wel maar tot 5u maar ik was al blij dat ik na lang nog eens een blok van meer dan 6u kon slapen. Aan die nachtelijke gloriemomenten van Billie probeerde ik met man en macht een einde te maken: flesjes geven, geen flesje geven, laten wenen (klein beetje), knuffelen, later in bed, vroeger in bed, een
zelfgemaakte knuffelpoes... Geduld was het enige wat hielp. Geduldig wachten tot hij 's nachts niet meer wakker werd, periodes passeren, gelukkig!
In december was de eerste cursus gedaan en was manlief een maand thuis. Toen we in september trouwden besloten we om in december een wintertrouwfeest te geven. Dat
plannen gebeurde tussen de borstvoeding, wakkere nachten en heftige dagen door. Otto-Jan en Billie kregen allebei RSV, een paar doktersbezoekjes, aerosolmomenten, spoedbezoekje en nog meer aerosollen later waren ze bijna op en top voor de trouw op 20 december.
Januari, een nieuw jaar, een nieuwe start, een nieuw begin van een nieuwe cursus. Ellendige nachten wisselden zich af met vermoeiende dagen waar er niet direct ruimte was voor een dutje. Als ik niet moest werken was Otto-Jan ook thuis en hij wou thuis NIET slapen 's middags. Tjah, je hebt er van soorten maar die van mij stonden alleszins niet van voor in de rij als het slaappoeder uitgestrooid werd.

Februari, maart, april, mei... de maanden kabbelden voorbij. De eenzame, veel te drukke weken werden afgewisseld met veel te stressvolle weekends met een studerende man en om het weekend nog een stiefzoontje die ook de nodige portie aandacht nodig heeft. Kabbel, kabbel, kabbel tot het opeens niet meer ging. Een doktersbezoekje, wat rust en wat medicatie later werd het allemaal wat klaarder, wat helderder. Langzaamaan kon ik beginnen genieten van mijn kindjes, van mijn vrije dagen, van de korte momenten met mijn kersverse echtgenoot, van de verhalen van de stiefzoon. Langzaamaan werd het wat zonniger, niet alleen buiten maar ook in mijn hoofd.
In juni genoot ik weer van de geur van regen op het warme asfalt, van een fietstocht met de kindjes, van de zon op mijn snoet en van het leven. Het einde was in zicht, het einde en ook de start van een nieuw zoeken naar de goeie draai van ons bijna weer compleet gezin.
Sinds vorige vrijdag is het gedaan, de ellendig lange periode waar ik met mijn tafelgenoten thuis alleen maar kon praten over kaka, de passerende vuilniswagen (waar abrupt de boterham voor aan de kant wordt gesmeten om buiten te gaan zwaaien, met of zonder kleren aan...) met je mondje toe eten, pipi op het potje doen, tractors, de kindjes van de crèche, de eerste schoolmomentjes en Bumba. Ons gezin is weer compleet, eindelijk.