zondag 22 maart 2015

Dochter van me...



Zo, dit wordt veruit het meest persoonlijke en het meest pijnlijke bericht dat ik de wereld in ga sturen, u bent gewaarschuwd...

Mama worden, dat was mijn doel, mijn levensmissie.  In de vriendenboekjes noteerde ik bij 'wat ik later wil worden' steevast mama.  Mama van geweldige kindjes, prachtige dochters.  Dat is wat ik altijd dacht, altijd hoopte.

Dolgelukkig ben ik met het feit dat mijn babyfabriekje goed werkt.  Het produceerde (ontzettend) vlotjes twee mooie babytjes (gelukkig niet tezelfdertijd).  Elke echo was het spannend afwachten of het voorspelde geslacht nog steeds juist was.  Of anders nog, elke echo was het hopen op een foutje van de gynaecoloog.  Zelfs bij de bevalling was er nog een belachelijk klein sprankeltje hoop, dat er misschien toch een kleine vergissing gebeurd was bij elke echo.  Maar nee, twee maal een kerngezonde stevige zoon.  Twee wondermooie mannetjes die ik direct in mijn hart sloot.  Maar ook, twee wondermooie mannetjes die er voor zorgden dat ik mijn dochterwens moest opbergen.  Bij zoon nummer 1 was de ontgoocheling groot want ik ging er van uit dat het een meisje ging zijn.  Daarna dacht ik: oke, een zoon, een grote broer voor mijn dochter, dat is eigenlijk ook wel leuk.  Bij zoon nummer twee moest ik de tranen bedwingen toen ik zelf op de echo zag dat het helemaal geen meisje was.

Boys-girls blues heet het officieel.  Het feit dat je eventjes ongelukkig bent tijdens de zwangerschap met het geslacht van je baby.  Het verdwijnt, volgens wetenschappelijk onderzoek, ook zodra je bevallen bent.  Wel, het zal geen sterk onderbouwd onderzoek zijn want dit gevoel is niet verdwenen.  Het is ontzettend pijnlijk, het idee dat ik nooit een dochter zal hebben.  Ik hoor u al denken: zeg nooit nooit... Wel, ik zou het zeker niet aankunnen moest ik nogmaals zwanger zijn van een zoon.  Dat wil ik zeker niet riskeren.  En sommigen denken misschien ook: wees blij met je gezonde kindjes... Dat ben ik ook, ik ben blij maar niet 100% gelukkig.  Ik zit met een leegte, een groot verdriet waar ik zo weinig aan kan doen buiten gewoon een plaatsje geven.  In mijn hoofd spookt altijd het motto: als je iets wilt, iets echt graag wilt, dan moet je er voor gaan, alles kan! Maar dat telt jammer genoeg niet voor het geslacht van je schattebolletjes.

Dochterlief, ik heb je altijd gewild, altijd naar je verlangd, je al sinds mijn kinderjaren in mijn hart gesloten.  Ik zie je graag, voor altijd, je mama. x


14 opmerkingen:

  1. Wow, is dit even verschieten. Want dat is exact hoe ik me voel. En hier zijn het wel 3 zonen geworden. Het 3e is een adoptiekindje , dus ik ging eindelijk mijn dochter hebben... dacht ik... Tot het aan ons was, en toen mocht je ineens niet meer het geslacht kiezen. Op zich heel begrijpelijk maar wel een zware slag. En toch bleef ik denken, hopen eerder, dat ze ons wel een meisje zouden geven. Maar het werd een jongetje. Dolgelukkig ben ik met mijn 3 zonen, echt waar!! Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan een dochtertje denk :-(.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Bianca, als ik dit lees krijg ik ook spontaan de tranen in mijn ogen. Heet is alsof ik het zelf geschreven heb.
    Ook ik ben een trotse mama van twee fantastische zonen. En ook al zou ik ze nooit meer willen missen. Dat meisje, zucht...
    Tijdens mijn twee zwangerschappen waren er ook twee keer traantjes, rouwen om de dochter die je nooit gehad hebt. En waarschijnlijk ook nooit zal hebben.
    Voor mij is nog niet helemaal afgesloten, maar inderdaad, een derde jongen, ik weet niet af ik dat wel aan kan.
    Ik troost me met het idee dat er ooit wel eens een klein meisje zal zijn dat dat plekje in mijn hart zal opvullen.
    Veel liefs!
    Lieve

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Herkenbaar! Ik was er altijd van overtuigd dat ik een dochter zou krijgen maar ik heb nu twee zonen. Bij de eerste zoon was ik teleurgesteld, bij de tweede niet omdat het idee van twee jongens die samen zouden kunnen spelen mij wel aanstond, mijn voorkeur ging toen zelfs meer uit naar nog een jongen. Maar ook hier blijft wel een het gemis van een dochter al wil ik het risico niet nemen om met drie zonen te eindigen. Drie is echt té veel ... (al zou ik een derde zoon natuurlijk ook doodgraag zien!)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hier ook een zonenmoeder. Eigenlijk vind ik dat best wel stoer. Het is alleen jammer dat er zoveel belang aan dochters gehecht wordt. Je vindt bijvoorbeeld ook veel naaipatronen voor meisjes, maar niet voor jongens enz. Soms denk ik dat dat gevoel aangepraat wordt door de maatschappij. Ik weet het niet goed. Het is dé reden dat ik met onze blog begonnen ben. Er is al genoeg rond dochters te vinden. Ik probeer dus wat tegenwerk te bieden. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. hier ook 2 zoons en ben begonnen met het leren van patronen te tekenen net omdat ik mijn smaak niet vond bij de jongenspatronen...zo eentonig allemaal, zonen 09 heeft nu wel een iets specialer aanbod maar dan toch is het niet 100% mijn ding
      Hier hoopte ik toch dat mijn 2de een dochter werd omdat het leuker is om 2 verschillende geslachten te hebben maar tot zijn 30w heeft hij het verborgen kunnen houden en elke keer hopen natuurlijk maar ja nu is hij er al 2 en zijn oude broer bijna 6 en ik zie ze doodgraag en vind het fijn dat ze zo samen spelen, alleen jammer van die ruzies om hetzelfde speelgoed soms ;)

      Verwijderen
  5. Ik kan wel ergens volgen. Ik had ook graag een dochtertje gehad. Ik was als kind een echt poppenmoedertje, zelfs op mijn 12e nog kreeg ik een babypop cadeau. Ik ben nu 42 en heb geen kinderen, niet omdat mijn babyfabriekje niet zou werken…na 10 jaar samen met mijn toenmalige vriend besloot hij dat hij geen papa wilde zijn (al die jaren daarvoor twijfelde hij maar ik dacht dat dat wel zou overwaaien) Rond mijn 30e werd ik heel ziek en het zou fysiek niet mogelijk zijn om voor een baby te zorgen, ik kon nog niet eens voor mezelf zorgen. Sinds 5 jaar ben ik plus moeder van 2 tienerjongens…een eigen baby was niet voor mij weggelegd en dus al zeker geen dochter. Ik heb heel veel verdriet gehad, en nu durf ik soms al wel eens denken, al goed dat ik geen kinderen heb, ik zou me constant zorgen maken en zo een nieuw samengesteld gezin dat is toch ook niet altijd de eenvoudigste weg. Hoewel ik altijd dacht, ik kan er niet mee leven om kinderloos te zijn, het is nu zo en het gaat (meestal)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En dan is je tweede een meisje.... tot het moment dat je bevalt... Ik zag mijn tweede zoon direct super graag. Het heeft een jaar geduurd, dat ik in de boekjes niet naar meisjeskledij (hoe ontzettend oppervlakkig) kon kijken. Nu ben ik zover dat zelf een derde zoontje welkom zou zijn (moest de echtgenoot nu ook eens meewillen voor die derde...)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. ooh, dit verhaal is zo herkenbaar.
    Ik heb zelf nog geen kinderen, maar die kinderwens is zo groot!
    ik wil het zo graag, maar de mensen rondom me zeggen' jouw tijd komt nog wel',
    en ja, dan zou ik ook heel graag een meisje willen.
    Maar langs de andere kant is het ook zo, je hebt nu 2 flinke kerels om voor te zorgen, die jouw liefde dubbel en dik verdienen. Geef de hoop nog niet op,
    maar staar je er ook niet blind op.
    Grtjs ( en sterkte ;)
    CreAnka

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik lees deze blogpost nav je liebster award... En eigenlijk is dit best moeilijk om te lezen. Ik begrijp je zo goed!! Ik wou altijd een dochter, zo immens graag... Onze oudste bleek een zoon te zijn. Dat was even slikken maar toen ik de twinkeltjes in mijn man zijn ogen zag, was ik zo blij voor hem. Maar die 2e...oh dat moest een meisje zijn. In onze dichte familie zijn er ook alleen jongens. Zowel mijn man als ik hebben 2 broers. Bij elk is er 1 broer die al papa werd van...telkens 2 zoontjes. En toch! Hier werd 2,5 m terug een meisje geboren. Ik heb dus wel het geluk gehad maar ik herken zo hard jouw gevoel! Ik weet dat ik echt ontzettend verdrietig zou zijn geweest als die 2e ook een jongetje was geweest. En hoewel ik dat kind ook graag zou hebben gezien, is er nu al zo'n speciale band met 'mijn' meisje... Maar die zoon van mij heeft ook een heeeel speciaal plaatsje in mijn hart. Ik denk (en weet) dat vergelijken niet kan maar ik begijp je echt! Maar als ik mijn schoonmoeder mag geloven, dan maken die schoondochters veel goed ;-)
    Wikkelgatjes (eenhuisjeopdebuiten.wordpress.com)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Heel herkenbaar dit verhaal. Om het gemis te "compenseren", heb ik al voor bijna alle meisjes in mijn omgeving iets gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Als het een troost mag zijn: jij bent één van m'n favoriete blogsters net omdat je net als ik een jongensmama bent.

    BeantwoordenVerwijderen