Ouder worden...

We worden ouder, dat is een wetenschappelijk feit, elke dag, elk uur, elke minuut...  Als puber kunnen we niet wachten om 'groot' te zijn, om eindelijk te mogen doen wat we willen, om zelf alles te beslissen.

En dan passeert er tijd, zomaar, zonder dat je er bij stil staat, zonder dat je er echt bewust van bent en opeens ben je groot.  Groot, ouder, en met een hoop verantwoordelijkheden.  Als puber kijken naar de ouders en denken: 'wooow, die zijn al 30 of 40, woooow en die bijna 50, crazy' (maar dan in de juiste jongerenslang).  En dan ben je zelf opeens in de 30 zonder dat je het goed en wel beseft hebt.  Nu zijn wij 'die oude' van toen maar dat voelt helemaal niet zo.

Uitspraken als 'echt, de jeugd van tegenwoordig' of 'wij hadden wel respect voor volwassenen' of 'gekke wereld waarin ze groot worden, die technologiekinderen (technokinderen klinkt toch niet hetzelfde he) flappen als eens uit je mond.  Er komt een hele groep achter ons, niet enkel kleine kindjes maar ook pubers, jongvolwassen en gewoon nog volwassen want wij zijn nu de grote geworden, voor echt.  Je merkt het aan kleine dingen bijvoorbeeld aan een rimpeltje hier en daar of aan het feit dat je voor sommige dingen buiten de leeftijdscategorie valt, 'te oud'...  Maar ook aan andere dingen, aan de omvang van problemen en verdriet.  Vroeger verging de wereld een beetje als je om 2u ipv de gehoopte 3u moest thuis zijn van die scoutsfuif.

Vorige week ging ik naar de begrafenis van een vriendin haar mama.  Verdriet wordt groter, ernstiger, intenser.  Er is meer om van te houden, meer rond je, er zit meer in je rugzak en er is meer om te verliezen.

Ik keek rond en zag ook een hoop omaatjes en opaatjes zitten, wit haar (met al dan niet een paars schijntje) en sommige niet zo goed te been.  Zou dat dan ook zo zijn, als we met onze permanent een koffietje aan het drinken zijn, dat we denken, moh, is dat nu zo rap gegaan?