Je hebt zo van die periodes waarin alles dreigt te mislukken, waarin alles niet loopt zoals je hoopt. Wel, de laatste tijd zit ik een beetje in zo'n periode. Het soms wat druk hier ten huize Wobie, te druk zo met twee mini's en een afwezige partner. Kleine kindjes dicht op elkaar krijgen is heftig, er alleen voor staan in de week nog heftiger. Ik kan alleen maar ontiegelijk veel respect hebben voor single moms, echt! Billie wordt eind juli 1, manlief heeft 17 juli gedaan met zijn cursus. Een cursus waarvoor hij 40 weken niet thuis was in de week, enkel in het weekend (en dan nog was hij hier niet echt aanwezig want hij moest studeren). Ik hoor u denken: studeren, cursus? Wel, in het Belgische leger zijn er wel heel veel verschillende cursussen, voor de ene moet je al wat minder doen dan voor de ander. Maar voor de cursus munitievernieuwer en ontmijner moet je eventjes je leven on hold zetten en leven voor je werk in plaats van werken voor te leven. Heftig, ook voor diegene die thuis blijven...
In een van die eenzame weken begon ik mijn blog. Ontspanning en een goede reden om regelmatig achter mijn naaimachine te kruipen, een beetje me-time op het wereld wijde web. Ik ben niet vies van een beetje structuur dus nam ik me voor om elk weekend en elke woensdag iets te posten. Niet dat het moet maar gewoon, als houvast en stimulans om niet in mijn luie zetel te denken aan leuke creaties maar ze effectief te maken. Er ontsproot vandaag een nieuw plannetje, ik knipte mijn stof, zette me aan mijn overlocker en toen gebeurde het.
KLAK, een verdwaalde kopspeld maakte kennis met mijn overlockmesje. Not a match made in heaven, die twee. Einde project! Mijn mesjes zijn naar de naaiwinkel om geslepen te worden en ik blijf achter, zonder machine en met een paar uitgesneden lappen stof...
Ik probeerde nog een ander projectje uit met mijn naaimachine maar toen ik voor de derde keer mijn tornmesje moest boven halen leek het me een goed moment om te stoppen. Vandaag was het geen moment om iets te maken me dunkt!
Mevrouw Wobie, ik geef het U te doen er grotendeels alleen voor te staan (zonder enig verwijt aan het adres van meneer Wobie) met twee koters én dan potjandrie óók nog een kopspeld die de naaimachine 'falleweert'.
BeantwoordenVerwijderenNee, serieus. Ik heb er altijd alleen voorgestaan met slechts 1 kindje en ik weet hoe zwaar dat kan zijn.
Veel sterkte, dame! (Maar het komt vanzelf allemaal goed hoor, ook die naaimachine ;-)...)
Ik sta er in de avonden bijna altijd alleen voor, maar als ik dat hier lees, dan mag ik nog niet klagen. En als het een troost mag zijn... ik werkte vandaag een hele dag aan een rok, om bij de laatste pas de rits kapot te trekken. Grmbl
BeantwoordenVerwijderen