Dozen vol herinneringen.

Kinderen groeien, spelen, dansen en bloeien.  Het cliche van 'ze worden zo snel groot' is echt (ECHT) waar.  Voor je het weet is dat pasgeboren wormpje een flinke baby die vlotjes pap binnen speelt.  Die baby wordt dan plotsklaps een rondkruipend peutertje.  En daar stopt het niet he, die peuter wordt een kwetterende kleuter en dat gaat zo maar verder en verder.

Om een 'trip down memorie lane' te vergemakkelijken maakte ik voor alle drie de knaapjes vandaag een herinneringendoos.  Ik kocht leuke dozen in de Hema die ik met behulp van m'n cameo personaliseerde.

Het nadeel/ voordeel van nieuw samen gestelde gezinnen is dat je er kinderen zomaar bijkrijgt.  Die kinderen zijn meestal niet net op de wereld gezet.  Daardoor heb je niet alles meegemaakt, eerste momenten heb je gemist, mijlpalen zijn gepasseerd zonder dat je er bij was en je wordt zomaar gesmeten in het ouderschap, hupla.

Soit, Wolf zijn doos is vooral gevuld met foto's, klasfoto's, nieuwjaarsbrieven en een zeldzame tekening.

Bij mijn eerste zwangerschap hield ik een groot plakboek bij.  Elke week (vanaf week 5 van de zwangerschap) werd er van alles bijgehouden tot Otto-Jan ongeveer 1 jaar was.

Naast zijn boek zitten er nog een hoop fotos, kunstwerkjes, zijn eerste tutje, geboortekaartje, peuteragenda en nog zo veel meer in.  Ik vermoed dat ik met 1 doos niet ga toekomen als ik al zijn tekeningen blijf sparen! Tjah, dat zien we dan wel, voorlopig verdwijnen nog alle kriebelkrabbels en kopmannetjes in zijn doos. 

Voor zijn eerste verjaardag, nog helemaal voor mijn blogtijdperk, maakte ik zelf robotwasco's!  Hup, verschillende kleuren smelten au bain marie en dan gieten in chocolade- of ijsblokvormpjes et voila, zelfgemaakte wasco's.  

Toen, opeens, wat vroeger dan verwacht zat er weer een klein pateetje in mijn buik.  Weer had ik dezelfde ambitie, een plakboek bijhouden vanaf het begin tot Billie een flinke peuter was.  Helaas pindakaas was het iets minder evident om tijd te steken in het boek als er een andere kleine pagadder rondliep.  Vandaar dat Billies boek een hoop minder pagina's telde dan dat van Otto-Jan en ook stopte net na de bevalling.  (Billie, voor als je dit later leest: Sorry schattebolletje, ik zie je even graag hoor!)

Toen ik daarnet alles in hun dozen stak dacht ik bij ongeveer alles: oooooooh, hemeltje, mijn kleine schatjes, mijn mooie hartendiefjes, jullie worden allemaal zo snel flinke grote kereltjes...  hopelijk blijven ze altijd hun mamaatje lieve superheldenknuffels en dikke tijgerzoenen geven.