Een dierendeken voor de buurjongen.

Toen de buurvrouw en ik om stof gingen voor deze prinses waren haar broer en zus ook mee naar de winkel, en mijn kinderen ook.  Een hele opgave was dat, stof kiezen en ondertussen vijf kinderen in de gaten houden.  Ik was blij dat ik geen trui aan had want ik kreeg betrekkelijk warm van de stress. Zeker toen Otto-Jan zich verstopte en niemand hem nog vond, de kindjes het leuk vonden om in de garenkast alle garen naar achter te duwen en ze met z'n allen wat weg en weer renden in de winkel, hemeltje lief!  De stress werd wat hoger na wat blikken van het winkelpersoneel, misschien waren ze denkbeeldig, misschien niet maar het was alleszins niet echt het meest ontspannen uitje dat ik deed naar Verkempinck.

Soit, tussen alle stoffen, fournituren en garen vond de buurjongen een ontzettend zacht stofje en een plezierig katoentje.   Hij was instant verliefd en wou dolgraag een gezellig dekentje voor in zijn bedje en in de zetel.  Als zijn zus een prinsessenjurk kreeg, dan kreeg hij een dierendekentje!  Lang leve blije buurkindjes.

stof: Verkempinck