Tja, hoe is het... Hoe kan het zijn als je gezin eventjes gebroken is, als de normale gang van zaken compleet verstoord wordt door een missie van manlief? Als je opeens geen echt gezin meer vormt?
Het is wat het is. Duizend tranen, beetje paniek en ontzettend veel stress op voorhand waren niet direct ideaal om te starten aan dit avontuur... Hoe overzie je in godsnaam een periode van 4,5 maand alleen met een peuter en een kleuter? Hoe plan je die vreselijk lange grote vakantie? Waar haal je inspiratie om die kiddo's bezig te houden? Hoe ga je om met hun gemis van de papa? En vooral, waar haal ik de energie om heel dit avontuur aan te kunnen?
Vragen waar ik na 6 weken nog niet direct een antwoord op heb. 6 weken van de 19. Misschien zijn er geen pasklare antwoorden nodig, we zien wel hoe het loopt, een dag met een keer. Ongeveer één derde is gepasseerd zonder al te veel kleerscheuren. Wel met af en toe een obligatoir dipje maar ook met gezellige momenten met vriendinnen, de zoontjes en familie. Oh ja, en ook met roséetjes, een hele boel roséetjes!
Nog 13 weken te gaan, 13 weken van belachelijk vroeg opstaan (en meestal even belachelijk vroeg gaan slapen), 13 weken van krampachtig zorgen dat het energieniveau niet keldert, 13 weken van denken: "This too shall pass"... Maar ook 13 weken met lieve vrienden, van ontzettend hartverwarmende berichtjes, van heel veel steun, ook uit onverwachte hoeken...
Ik sta er niet alleen voor, voor dit avontuur, dat werd al duidelijk de eerste 6 weken en dat zal ook zo zijn de volgende 13. Bedankt x
Vragen waar ik na 6 weken nog niet direct een antwoord op heb. 6 weken van de 19. Misschien zijn er geen pasklare antwoorden nodig, we zien wel hoe het loopt, een dag met een keer. Ongeveer één derde is gepasseerd zonder al te veel kleerscheuren. Wel met af en toe een obligatoir dipje maar ook met gezellige momenten met vriendinnen, de zoontjes en familie. Oh ja, en ook met roséetjes, een hele boel roséetjes!
Nog 13 weken te gaan, 13 weken van belachelijk vroeg opstaan (en meestal even belachelijk vroeg gaan slapen), 13 weken van krampachtig zorgen dat het energieniveau niet keldert, 13 weken van denken: "This too shall pass"... Maar ook 13 weken met lieve vrienden, van ontzettend hartverwarmende berichtjes, van heel veel steun, ook uit onverwachte hoeken...
Ik sta er niet alleen voor, voor dit avontuur, dat werd al duidelijk de eerste 6 weken en dat zal ook zo zijn de volgende 13. Bedankt x
Courage! En toch gaat de tijd altijd wel snel voorbij, zeker met begripvolle vrienden en lekkere wijntjes! :)
BeantwoordenVerwijdereninderdaad, en sneller dan gedacht eigenlijk... :)
Verwijderenals je nog eens een dipje hebt, denk dan hieraan: de vriend van mijn nichtje stierf toen hun zoontje net 'papa' begon te zeggen, terwijl ze enkele maanden zwanger was van hun tweede zoontje, ondertussen doet zij al 2 jaar moedig en alleen verder ook met de steun van familie en vrienden. Dus kop op!
BeantwoordenVerwijderenAmaai, chapeau voor je nichtje, dat moet inderdaad ontzettend heftig geweest zijn en nog steeds zijn... gelukkig heeft ze steun aan haar familie en vrienden! Ik prijs mezelf wel gelukkig met het idee dat ons gezinnetje wel nog zal herenigd worden... x
VerwijderenToen onze kleine Oona geboren was, leefde ik ook een 5-tal maand op 1000-den kilometers van meneer chou. Gewoon omdat het toen niet anders kon. Geen gemakkelijke periode. Een kleine troost, het weerzien en de periode erna zijn ook bijzonder intens. Iets om naar uit te kijken ik de dip-momentjes.
BeantwoordenVerwijderen