Een donderwolk, eentje die constant boven mijn hoofd hangt, eentje die er voor zorgt dat ik de zonnestralen niet meer goed zie, eentje die nu zo ontzettend veel invloed heeft op alles... Een donderwolk van formaat, dat is het.
Het is geen cadeau, de vrouw zijn van een militair. De zorg voor de kinderen valt grotendeels op mijn schouders die dat jammer genoeg niet helemaal aankunnen. Zijn vorige militaire opleiding, toen Billie 3 maanden was en Otto-Jan nog net geen 2 deed me de das om... 40 weken stond ik er alleen voor in de week, en in het weekend was hun papa maar half van de partij want hij moest studeren... 40 weken met een slechte slaper 's nachts, 40 weken met een slechte slaper overdag, 40 weken met zo ontzettend weinig slaap dat ik niet meer goed weet hoe ik die periode ben doorgekomen. Heelhuids alleszins niet, het heeft me gebroken, gesloopt... Het is een dal waar ik al lang probeer uit te klauteren. Dat lukt gestaag, met vallen en opstaan, met evenwicht zoeken en rust, met de balans van ons gezin terug te herstellen. We zijn er zeker nog niet, maar het gaat/ ging de goeie richting uit tot zijn nieuwe missie met rasse schreden dichter bij komt.
Een onoverzichtelijke donderstorm is misschien beter dan een donderwolk... Want het beïnvloed mijn hele klauterproces, het leven van mijn bolletjes en van ons gezin want meneer Wobie vertrek eind juni voor 4 maanden naar Afghanistan. Bwurk.
Alle respect voor single mommy's, echt, chapeau. Het idee dat ik 24/7 alles alweer alleen ga moeten doen terwijl ik nog met moeite uit mijn dalletje ben gekropen bezorgt me stress, maakt me triest en boezemt me ontzettend veel angst in. Angst dat ik me misschien weer zo ga voelen, uitgeput, op en ellendig met zo goed als geen plaats meer in mijn gedachten voor positiviteit.
Eind juni, het komt te snel.
Hemeltje...
Sweetie toch!! ❤️ Je doet het kei goed, écht! En, als je er nood aan hebt: dan trekken we er samen op uit met de kiddo's! Veel moed! Dikke knuffel xx
BeantwoordenVerwijderenJe weet het, en meen het ook echt!!! Jullie zijn hier welkom!!! En wil met plezier eens op jouw lieve pagadders passen! Want beetje tijd voor jezelf nemen he!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (evelyne verhelle)
BeantwoordenVerwijderenHè bah, wat naar... Denk aan je, heel veel sterkte!!
BeantwoordenVerwijderenPfff... niet leuk!! Heb met je te doen... Kreeg kippevel van je blog... Als ik iets voor je (en je kids) kan doen... Let me know!!
BeantwoordenVerwijderenHuggie <3
xxx
Dat snap ik maar al te best, amai!! Ik kan er niet helemaal van meespreken, maar een heel heel klein beetje wel, sinds we met ons gezinnetje verhuisd zijn naar amerika en ik daar fulltime mama ben, met op 6 uurtjes per week na altijd minstens 1 van de 2 kindjes thuis bij me, geen familie of vrienden om op terug te vallen, enz. En soms ook een man die weg is voor het werk, en altijd laat thuis. Dat is verdikkeme al o zo zwaar, vind ik persoonlijk... Dus 4 maanden echt helemaal alleen, zelfs niet eens een half uurtje per dag gedeelde smart of whatever... Ik snap dat dat een donderwolk van formaat is!! Je kids zijn nu gelukkig wel wat groter, hopelijk maakt dat het wat makkelijker, en hopelijk heb je een beetje hulp van familie of vrienden? Ik duim alleszins en hoop dat de 4 maanden vlotter dan verwacht zullen gaan... Zorg in elk geval goed voor jezelf!! Veel moed!!
BeantwoordenVerwijderenOoh echt niet leuk.
BeantwoordenVerwijderenMaar jullie kunnen dit! Veel moed ♡
Oh, echt niet simpel! Ik wens je massa's goeie moed toe eind juni, en de 4 maanden die erop volgen! Vergeet niet gebruik te maken van alle steun die je aangeboden krijgt.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel goede moed! Hier kom je ook weer door, alles gaat voorbij, ook de mindere periodes. Toi Toi!
BeantwoordenVerwijderenDat lijkt me een spannende tijd, maar het komt vast goed! Durf te vragen, wees lief voor jezelf. Veel succes!
BeantwoordenVerwijderenAch wat ellendig dat je je zo voelt! Het doet me beseffen hoeveel geluk wij hebben met een gezinssituatie waarin we er eigenlijk altijd bij zijn. Maar het herinnert mij ook aan mijn ouders. Mijn vader werkte in de scheepvaart en was steeds 4 maanden weg, 2 maanden thuis. Ik weet van mijn moeder dat zij zich, toen ik en mijn broers nog heel jong waren, soms heel eenzaam en verdrietig heeft gevoeld, en vooral ook moe. Maar het wordt beter! Kinderen worden groter en slapen meer of in ieder geval regelmatig. Knap dat je dit gevoel hier zo dapper durft neer te schrijven. Grijp alle hulp aan die je kan kan krijgen. Mensen willen graag helpen, maar weten soms niet waar de behoefte is. Wees daar duidelijk over. Plan nu alvast een oppas in voor die periode (1 avond in de week of twee weken) Laat de kinderen daar alvast aan wennen. Vraag familie om bijvoorbeeld een dag over te nemen, of schuif elke week ergens aan voor het avondeten, dan hoef je de kinderen daarna alleen nog maar in bed te schuiven ;) Hele praktische tips, waarmee je gevoelsleven niet zal veranderen, dat besef ik maar al te goed. Maar het maakt misschien wel dat je iets minder energie kwijtraakt de komende maanden.
BeantwoordenVerwijderenGoeie moed gewenst daar!! Hopelijk krijg je toch een beetje hulp uit een aantal richtingen.
BeantwoordenVerwijderenOoooh, wat ellendig :-(
BeantwoordenVerwijderenIk duim dat het vlotter mag verlopen dan toen, dat er je geen diep dal staat te wachten, hoogstens een klein putje. xx
Hou de moed erin..het zal idd niet makkelijk zijn soms.
BeantwoordenVerwijderenIk ben om andere redenen ook zo moe dat ik geen fut heb soms. Vreselijk vind ik dat. Met kids echter niet altijd zo makkelijk om uit te rusten of te herbronnen.