Miss Wobie: Groot wonder, kleine Miel.

Mijn neef werd papa voor de tweede keer. De tweede keer, maar de eerste keer dat ze hun mooi wondertje mee naar huis mochten nemen. Onwezenlijk was het vorig jaar, toen hun eerste kleine spruitje veel te klein, te vroeg, te broos, te pril ter wereld kwam. Hun piepkleine, mooie mannetje, voor eeuwig in hun hart, voor altijd een sterretje. We lagen op het zelfde moment in de materniteit. Ik met Billie, zij met hun verdriet. Elk aan een kant van de gang. Rechts, de gang met huilende pasgeboren babytjes, trotse papa's die drank naar binnen brengen, luidruchtige bezoekers, kleurrijke geboortekaartjes, opgewekte kinderen, fiere grootouders en geëmotioneerde mama's. De andere kant, links, somber, pijnlijk stil, verdriet en gesloten deuren.

Na mijn bevalling, van zodra de epidurale uitgewerkt was en ik wat stabiel op mijn benen stond ging ik van de ene kant naar de andere kant. Ik nam eventjes een emotionele rollercoaster. Pas bevallen, een nieuw wondertje in mijn armen en mijn hart kunnen sluiten, heerlijke rustige eerste momenten alleen met Billie, naar de kamer gereden worden, testen of de epidurale al genoeg is uitgewerkt om te stappen, andere kleren snel aandoen, bezoek ontvangen, bezoek laten kennismaken met Billie en zelf waggelen van de feestgang naar de andere kant, naar het sombere gedeelte. De stilte overvalt me wat, het verdriet dat in de gang hangt is met geen woorden te omschrijven, emoties van de bevalling versterken alles, en dan kom je binnen. In een lege kamer, of toch eentje zonder baby maar wel met een kersverse mama en papa. Ik wist niet goed wat te zeggen, buiten 'ooh, vreselijk... en ook een beetje proficiat met jullie piepklein wondertje...'.

Meer dan een jaar na hun eerste zoontje kwam hun tweede prachtige knaapje ter wereld, kerngezond en heerlijk rond. Fantastisch! Een geschenkje kon natuurlijk niet achterwege blijven. Ik pimpte een Ikealampje en maakte een babydekentje, allebei gebaseerd op het geboortekaartje. Welkom kleine Miel.