Ochtendstond heeft goud in de mond. #boostyourpositivity

De 'boost your positivity challenge' van Activia is er weer, woop woop.  Bloggers overal ter lande kunnen in oktober en november een stukje schrijven over een bepaald thema.  Deze week kan je je lezers eens kennis laten maken met je ochtendritueel, je ontbijt, je favoriete wakkerwordmethode, etc.  Wel, ik laat jullie met plezier kennis maken met een ochtend ten huize Wobie.

'S morgens is de kans miniem dat ik word gewekt door mijn wekker of door wat fluitende vogeltjes en een zonnestraaltje op mijn snoet.  Nee, zo goed als altijd is het Billie, mijn kleine vroege vogel die me wekt. Ik spring, niet als een hinde maar eerder als een geradbraakt paard uit mijn bed en ga samen met Billie naar beneden.  Op weg naar de badkamer doe ik de achterdeur open zodat de poes binnen kan.  Billie krijgt een klein kattenwasje en wordt gehuld in verse kleertjes.  Ondertussen loopt de poes constant voor mijn voeten en bijt wat in mijn kuiten.  Tjah, elke morgen krijgt hij een zakje nat voer, maar hij heeft weinig geduld...  Daarna zet ik Billie in zijn stoel, geef ik zijn flesje en een boterhammetje en de kat zijn zakje.  Zo, kind 1 en huisdier: check.

Nummer twee is wat moeilijker.  Toen Otto-Jan geboren werd, is de handleiding jammer genoeg ergens blijven zitten in het geboortekanaal.  Otto-Jan is een fantastisch maar o zo intrigerend kereltje.  Soms reageert hij wat anders dan andere kindjes, heeft hij zo zijn eigen bepaalde rituelen of is hij gewoon wat vreemd.  Maar ik ben zijn mama dus voor mij is hij perfect! Perfect, bijzonder, vermoeiend, boeiend, lief, mooi en uitermate schattig.

Elke morgen is het spannend afwachten welke ochtendhumeur hij heeft, meestal is dat een enorm slecht humeurtje maar een enkele keer gebeurt het dat hij een klein zonnetje in huis is, zelden, maar het gebeurt.  Ik haal hem uit zijn bedje en we gaan naar beneden.

In de badkamer kan er wat drama ontstaan en dit om verschillende redenen: omdat ik zijn pyjama afdoe, omdat hij zijn knuffel heeft laten vallen, omdat ik zijn slaapsokken afdoe (hij wil per se met sokken slapen...),omdat ik hem was met warm water (hetzelfde fenomeen als ik hem was met koud of lauw water), omdat ik zijn verse kleren aandoe, omdat er geen tijger op zijn T-shirt staat, omdat hij opeens een knuffel wil terwijl zijn broek nog aan zijn enkels hangt, omdat ik de verkeerde sokken koos, ... Tjah, alle redenen zijn eigenlijk goed om een kleine uitbarsting te doen ontstaan.

Zo, als het badkamergedeelte achter de rug is kan hij beginnen eten.  Aan tafel zijn er jammer genoeg ook ontzettend veel redenen om dramatisch te beginnen wenen.  Hij kan een crise krijgen omdat hij cornflakes uit de verkeerde kom moet eten, omdat ik de cornflakes niet in een mooi 'golf' (boogje) in zijn kommetje gegoten heb, omdat ik niet 'superveel' melk in zijn kommetje heb gedaan, omdat ik uberhaupt melk in zijn kommetje heb gedaan, omdat de confituur niet op tafel staat (terwijl hij dat zo goed als nooit eet), omdat ik zijn boterham durf dichtplooien, omdat het hoekje van zijn boterham kraakt als hij hem toe plooit, omdat hij melk, nee water, nee iets anders wil om te drinken, ...

Tijdens al die drama's doe ik snel mijn kleren aan, camoufleer ik wat mijn wallen, zet ik een potje koffie en steek ik een boterham in mijn mond.

Hup, na de kleren, het eten en het poetsen van de tanden doet iedereen (lees doe ik) iedereen zijn jas aan en kunnen we richting auto gaan.  Hier zijn er weinig dramamomenten, daar hij nu zelf zijn deur kan opendoen en op zijn stoel kruipt (godzijdank).

Op school aangekomen zet ik Billie af aan de crèche en Otto-Jan aan de opvang van school.  Als ik me daarna terug in de auto plof kan ik wat tot mezelf komen, op mijn gemakjes. Na een autoritje van 35km ben ik normaal weer helemaal zen om om 8u30 te beginnen werken aan mijn bureau.

Ik ben benieuwd om jullie ochtendverhalen eens te lezen.  Zijn er ook zo veel dramamomenten?