Dagen zonder lief.

Het is jammer genoeg weer zo ver.  Na de weken zonder lief zijn er nu weer wat dagen zonder hem... Voor een oefening met het werk is manlief twee weken weg.  Twee weken, dat is heel wat minder dan de vorige veertig maar toch, enthousiast ben ik er niet over.

Twee weken alleen, alleen het licht aansteken en weer uitdoen, de kindjes klaarmaken voor de dag en klaarmaken voor de nacht, tafel zetten en tafel opruimen, pampers verversen, kleertjes wassen, kuisen, kindjes afzetten aan school en de crèche en kindjes halen van school en de crèche, alleen eten maken, alleen omgaan met de peuterpuberkuren van Otto-Jan, alleen erbarmelijk vroeg opstaan met Billie, ... maar ook niet samen kunnen genieten van de kleine mooie sprongetjes van mijn schattige zoontjes, geen klankbord hebben na je werkdag, niet gezellig samen de nieuwe K3 helpen uitkiezen (niet altijd met veel zin van manlief maar toch), niet samen onze eerste huwelijksverjaardag kunnen vieren binnen 5 dagen, ...

En voor mijn kleine spruitjes is het ook niet evident, hun papa is opeens weg voor een tijdje.  Ze verstaan het nog niet goed, de een nog minder dan de ander.  Toen Otto-Jan 1,5 was, ging meneer Wobie eens 4 weken weg voor zijn werk en Otto-Jan heeft 3 maanden geen papa meer gezegd tegen hem... Vaak is het eerste wat hij vraagt 's morgens: 'papa werken?' of 'papa thuis?' Het is pijnlijk te zien dat de afwezigheid van hun papa toch een grotere impact heeft op mijn hartendiefjes...

Ik sta er niet voor te springen, voor de volgende twee weken, maar meer dan gewoon ondergaan kan ik ook niet doen.   Ik heb een kleine mantra voor zo'n momenten: 'er komt niets op je pad wat je niet aankan...'.   Tjah, een magere troost maar laten we er het beste van maken de volgende periode.

Afscheid hebben we gisteren genomen en vanaf nu kunnen we beginnen aftellen.  Nog 13 nachten alleen en dan is manlief, de kindjes hun grote held, weer thuis!