Billie werd 1.

Mijn jongste zoon werd vorige woensdag 1, hemeltje lief, wat ging dat snel.  Mijn kleine prins zat graag in de buik, hij vertoefde daar gezellig 41 weken.  Dat voelde als een ware olifantendracht.  Elke dag dat ik over tijd ging was er te veel aan.  Ik kreeg pijnlijke striemen die met de dag erger werden, voelde me gigantisch dik, was ontzettend lomp en kwam gek van alle voorweeën.

Na een paar monitorbezoekjes in het ziekenhuis werd beslist om me in te leiden, dat vond ik prima want dat wou zeggen dat het niet meer zo ontzettend lang ging duren vooraleer kleine Billiewillywonka ter wereld ging komen.  (en dat ik dus ook niet meer lang zwanger ging zijn, hoera)

Eén jaar en één week geleden gingen we naar het ziekenhuis, meneer Wobie en ik, met m'n dikke buik.  We waren gepakt en gezakt met een hoopje babykleertjes, geboortekaartjes, doopsuikers, drank en wat kledij voor mezelf.  Zo ontzettend spannend, te weten dat je een paar uur later een nieuw wondertje in je armen zal hebben.

Ze begonnen met een pilletje op te steken.  Dat hielp niet.  Toen beslisten ze om te vliezen te breken, wat een heel karwei was daar er geen water meer zat tussen zijn hoofdje en de vliezen.  (Hij werd dan ook geboren met krasjes op zijn hoofd doordat ze zo moesten wroeten...)  Dat hielp ook niet, Billie bleef rustig in zijn coconnetje liggen. Toen haalden ze er een baxter bij en hupla, toen schoot het als een pijl in gang.  Bij mijn vorige bevalling konden we nog rustig de datum op de kaartjes aanduiden en een beetje tetteren.  Dit keer waren de weeën zo ontzettend heftig met zo goed als geen tijd tussen dat ik weinig tot niets meer kon doen buiten puffen, blazen, in een bolletje liggen en denken: amaai, je vergeet echt hoeveel pijn dat doet eens je bevallen bent!  Na een tijdje vroeg ik een epidurale, wat jammer genoeg niet werkte doordat hij niet juist zat... pfff, gelukkig wou Billie er eindelijk uit. Yessss, persen, dat is het leukere deel van bevallen want dan weet je: nu duurt het echt niet meer lang.

Iedereen was ontzettend opgewekt in het verloskwartier.  De vroedvrouw liep rond als een klein vrolijk duracelkonijn, de assistent was bezig met zijn laatste week in het ziekenhuis en de gyneacoloog, tjah, die was nog onderweg.  Hij kwam binnen toen Billie al geboren was en zei: aaaa, proficiat!

Een vreemd moment tijdens de bevalling was toen Billie zijn hoofdje helemaal klaar zat in het geboortekanaal.  De assistent zei: 'amaai zo veel haar hij heeft'. Hij legde Billie zijn haar in model en grapte dat hij het verkeerde beroep had gekozen.  Iedereen had plezier (ik iets minder want met zo'n hoofd vast in het kanaal zonder werkende epidurale heb je sowieso wel iets minder plezier) er werd zelfs een spiegel bij gehaald zodat ik het grappige gebeuren ook kon aanschouwen.  Vreemd!  Nog een persje en hup, onze kleine wereldburger was daar.  Daarna was er een spoedbevalling verder op de gang zodat we een kleine 2 uurtjes helemaal alleen waren met ons vers baby'tje.  Wonderlijk!

Prachtig, perfect en ooo zooo mooi, mijn klein zoontje.

Lieve vrolijke Billie, doe jij maar op het gemak, geniet van alles en dans op het ritme van je leven.  Ik zie je graag kleine prins.

T-shirtje: Hema

Flockfolie: Feeërieke

Hier geen cakesmashfotos maar gewone vrolijke babyfotootjes van een 1jarige. Ik flockte een T-shirtje met de tekst: 'Never grow up, it's a trap!' en maakte een kroontje uit een WC-rolletje beplakt met aluminiumfolie, ideaal voor een klein prinsje.