29 juli kwam de jongste telg ter wereld, een prachtig mooi mannetje die ons gezinnetje vervolledigde. Samen genoten we wat van de roze wolk. Soms ook niet want grote vakantie, 2 andere kinderen, een man die graag alles samen doet en een boorlingetje waren soms wat te veel van het goeie. Gelukkig werd het eind augustus en werd het bijna tijd om weer naar school en de crèche te gaan. Eventjes wat tijd alleen met het nieuwste mannetje was heerlijk.
In september was manlief twee weken op zee en ik combineerde borstvoedingsnachten met Otto-Jans heftige peuterpubermomenten overdag. Toen meneer Wobie terug was besloten we ook om elkaar in september het jawoord te geven. Hupla, voor eeuwig en altijd, in goede en in kwade dagen...
In oktober en november, na de start van de eerste cursus, werd er druk een routine gezocht om borstvoeding te combineren met de pagadders naar de crèche brengen en om 8u30 fris en monter op mijn bureau te zitten, 35km verder. Dat lukte, buiten dat fris en montergedeelte daar Billie pas na negen maanden wat wou doorslapen, wel maar tot 5u maar ik was al blij dat ik na lang nog eens een blok van meer dan 6u kon slapen. Aan die nachtelijke gloriemomenten van Billie probeerde ik met man en macht een einde te maken: flesjes geven, geen flesje geven, laten wenen (klein beetje), knuffelen, later in bed, vroeger in bed, een zelfgemaakte knuffelpoes... Geduld was het enige wat hielp. Geduldig wachten tot hij 's nachts niet meer wakker werd, periodes passeren, gelukkig!
In december was de eerste cursus gedaan en was manlief een maand thuis. Toen we in september trouwden besloten we om in december een wintertrouwfeest te geven. Dat plannen gebeurde tussen de borstvoeding, wakkere nachten en heftige dagen door. Otto-Jan en Billie kregen allebei RSV, een paar doktersbezoekjes, aerosolmomenten, spoedbezoekje en nog meer aerosollen later waren ze bijna op en top voor de trouw op 20 december.
Januari, een nieuw jaar, een nieuwe start, een nieuw begin van een nieuwe cursus. Ellendige nachten wisselden zich af met vermoeiende dagen waar er niet direct ruimte was voor een dutje. Als ik niet moest werken was Otto-Jan ook thuis en hij wou thuis NIET slapen 's middags. Tjah, je hebt er van soorten maar die van mij stonden alleszins niet van voor in de rij als het slaappoeder uitgestrooid werd.
Februari, maart, april, mei... de maanden kabbelden voorbij. De eenzame, veel te drukke weken werden afgewisseld met veel te stressvolle weekends met een studerende man en om het weekend nog een stiefzoontje die ook de nodige portie aandacht nodig heeft. Kabbel, kabbel, kabbel tot het opeens niet meer ging. Een doktersbezoekje, wat rust en wat medicatie later werd het allemaal wat klaarder, wat helderder. Langzaamaan kon ik beginnen genieten van mijn kindjes, van mijn vrije dagen, van de korte momenten met mijn kersverse echtgenoot, van de verhalen van de stiefzoon. Langzaamaan werd het wat zonniger, niet alleen buiten maar ook in mijn hoofd.
In juni genoot ik weer van de geur van regen op het warme asfalt, van een fietstocht met de kindjes, van de zon op mijn snoet en van het leven. Het einde was in zicht, het einde en ook de start van een nieuw zoeken naar de goeie draai van ons bijna weer compleet gezin.
Sinds vorige vrijdag is het gedaan, de ellendig lange periode waar ik met mijn tafelgenoten thuis alleen maar kon praten over kaka, de passerende vuilniswagen (waar abrupt de boterham voor aan de kant wordt gesmeten om buiten te gaan zwaaien, met of zonder kleren aan...) met je mondje toe eten, pipi op het potje doen, tractors, de kindjes van de crèche, de eerste schoolmomentjes en Bumba. Ons gezin is weer compleet, eindelijk.
Amai dat moet wel een hele opluchting zijn dat die periode voorbij is. Pfieuw ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat zou kunnen, of toch niet in welke toestand ik dan zou zijn op het einde van zo'n periode. Geniet ervan, van deze nieuwe periode :-) !
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, het was een beetje te heftig! we hebben er ons doorgeslaan maar het was niet altijd evident! je weet zelf hoe het is om twee zo'n kleine patatjes te hebben he, soms heb je niet genoeg met twee handen! kleine kindjes zijn fantastisch maar soms ook een tikkeltje vermoeiend :)
VerwijderenJuiiiij. . Eindelijk het begin van jullie verdere leven samen :) :)
BeantwoordenVerwijderenklinkt als een bijzonder heftig jaar! Maar schitterend dat jullie het met glans hebben doorstaan!
BeantwoordenVerwijderenpfff een zeer heftig jaar, maar ik denk dat iedereeen wel eens in zijn leven zulke jaren krijgt. Ik heb dit van 2010 tot nu eigenlijk gehad die heftige periode... de ene mizerie na de andere, sterfte, huis gekocht en problemen erin, mentale problemen door de verhuis en moeder te worden, 6 sterftegevallen waarvan 3 dit jaar, vechtscheiding, zussen die niet meer willen praten met een van de ouders en dan een ventje dat met shiften staat en zelf huismoeder zijn, niet gemakkelijk maar we slaan er ons wel door
BeantwoordenVerwijderenamaai, dat klinkt als een ontzettend heftige periode. Als het even tegen zit denk ik meestak: na regen komt zonneschijn, soms duurt het wat langer maar uiteindelijk zal ze wel schijnen... Een zonnige toekomst, een leuk vooruitzicht, toch?
VerwijderenIk kan me voorstellen dat dit een heel heftige, drukke en soms ook heel moeilijke tijd voor je moet geweest zijn. Maar wat me opvalt, is dat je door alles heen er altijd zo goed blijft uitzien. Ik denk dat jij mentaal een heel sterk en optimistisch iemand moet zijn.
BeantwoordenVerwijderenEr goed uitzien komt gewoon omdat ik geen foto's trek op de slechtste momenten :) Het was heftige periode, zeker om er even door te zitten en te beseffen dat het niet lukt om jezelf terug op te peppen... Gelukkig is het nu allemaal weer beter!
Verwijderenjawadde! klinkt allemaal zeer heftig, en het is zo al niet makkelijk om een evenwicht te vinden tussen lief, moeder, dochter, vriendin, collega,... te zijn :)
BeantwoordenVerwijderenDat evenwicht is soms verzoek zeker als je single mom en steunende echtgenote moet combineren! Nu is er gelukkig wat tijd om op het gemak het juiste evenwicht te vinden tussen mama, vrouw, zus, dochter, meter, collega, vriendin, buurvrouw, tante, ... te zijn :)
Verwijderenamaai, zo'n verhaal zeg!!
BeantwoordenVerwijderenjij bent een sterke dame! chapeau!
Op het moment zelf sta je er waarschijnlijk niet echt bij stil en doe je gewoon maar verder. Klinkt toch echt wel zwaar, veel alleen met 2 kleine sloebers. Ik heb het al soms eens lastig met eentje. Zoals hiervoor al gezegd, bleef je er toch wel heel goed uitzien!
BeantwoordenVerwijderenWat heftig! Maar wat een prachtig mannengezin heb je!! Ik hoop dat de mooie momenten vanaf nu overheersen.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je heel dapper en wat fijn voor jullie dat je lief weer in de buurt is!
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf een kleine van 14 maanden die sinds een week doorslaapt (weet niet wat me overkomt, ;-)), dus kan me een beetje voorstellen hoe het is. Maar als je je lief zo moet missen....respect!
Kiekt e keer ier se, een collega van mij! :-) Op professioneel gebied bedoel ik je man, op het thuisfront bedoel ik jou :-D Ik denk dat ik me als geen ander in je situatie (en ook een beetje die van je man) kan inleven. Bij de komst van mijn eerste kind ben ik niet meer gaan varen, maar cursussen, tja, dat is een eeuwige constante als militair. Maar.. mijn man is ook militair en met een al even drukke agenda, meestal in het buitenland. Dus toen puntje bij paaltje kwam, was het toch bibi hier die thuis elke avond present was bij de kroost en probeerde die job/cursussen overal in te passen. Toen de tweede geboren was, had manlief een functie waardoor ie 2 jaar lang enkel in het weekend thuis was. Toen de derde 4 maand oud was, zat ie oa voor 2 maand in Afrika, terwijl ik thuis een kleuter van 3, een peuter van anderhalf en een baby van vier maand en borstverslaafd in huis had terwijl ik fulltime ging werken in Bxl city. Op de een of andere manier lukt dat allemaal, nietwaar? Het komt erop neer te kunnen loslaten denk ik, ach wat als ik eens mijn bed indook voor de tafel afgeruimd was. Of als ik wasmanden te kort kwam om te strijken goed in te leggen. Of als ik eens drie dagen niet gedoucht raakte (dan ging ik sporten en douchen op het werk, haha ;-) ). Ondertussen zijn we meer dan 2 jaar verder en we leven nog allemaal, ik heb er zelfs een hobby bij, naaien en bloggen! In september ben ik weer drie maand alleen, nu zijn de kindjes wel wat ouder. Mijn grootste zorg is absoluut niet de praktische kant van het verhaal, maar hoe zij deze keer de afwezigheid van papa gaan ervaren... succes meid, je bent er geraakt! :-) xxx
BeantwoordenVerwijderenamaai, dat klinkt ook ontzettend heftig... Ik hoop dat het hier nu eventjes rustiger zal zijn ook al weet ik dat hij niet voor eeuwig aan de kaai zal kunnen blijven en eens hij weer op een boot zit weer meer af- dan aanwezig zal zijn... Je leert inderdaad wel wat relativeren en loslaten. Alles lukt, niet altijd even makkelijk maar het lukt wel en hoe ouder de kleintjes worden, hoe beter. Die afwezigheid van de papa zal wel zijn sporen nalaten... vorig jaar was m'n man zes weken gaan varen en Otto-Jan heeft daarna maanden geen papa meer gezegd tegen hem... Tjah, het leger, het is ook iets aparts vind ik! Veel succes in september met al je pagaddertjes zonder man! x
VerwijderenIk kan alleen maar zeggen: respect dat je je erdoor sloeg! En blij dat er licht is aan het einde van de tunnel. En zon op je snoet!
BeantwoordenVerwijderen