Een verliefde mama.

Ja, ik ben zo'n typische mama geworden, zo eentje die vooraan aan het podium staat, met het fototoestel in de aanslag om elke podiumprestatie van haar peuter vast te leggen voor het nageslacht! Otto-jan zit sinds 18 mei in de peuterklas en had zaterdag zijn eerste schoolfeestje. Alle peutertjes van zijn klas waren gehuld in rode en zwarte kleertjes en ze hadden allemaal zelfgemaakte vleugeltjes opgespeld.  Allemaal prachtige pimpampoentjes, maar de mooiste van al was uiteraard mijn appeltje!

Hij stond zo fier als een gieter in de rij te wachten tot ze op podium mochten.  Ik stond zo fier als een gieter naast de rij te wachten tot hij op podium mocht :) In een treintje gingen ze naar boven, daar stond hij dan, tussen de 15 andere kindjes en de juf te dansen, rond te kijken en met z'n handjes te 'fladderen' als een lieveheersbeestje.

Ik was zo ontzettend trots. Uiteraard staat elk pasje op camera. Toen ik daar vooraan stond dacht ik: waaaw, mijn klein pimpampoentje is fantastisch. Ik keek dan ook glunderend rond me, alle mama's en papa's, oma's en opa's, tantes en nonkels, .... keken ook zo, uiteraard naar hun eigen bloedjes. Op zo'n moment zijn die slapeloze nachten, hysterische peuterhuilbuien, dagdagelijkse stressmomenten als sneeuw voor de zo'n verdwenen. Kinderen zijn fantastisch, echt.  Ik heb me nog nooit zo trots gevoeld dan het moment dat m'n pimpampoentje op het podium stond te fladderen. Een instant gelukzalig gevoel, met nog een hele weg met schoolfeestjes en andere momenten in het verschiet kan ik alleen maar dolgelukkig de toekomst tegemoet gaan! Ik beken, ik ben tot over m'n oren verliefd op m'n kleine mannetjes!